szerzą strach, lęk, niepokój i niewiarę. Chcą także zmusić do milczenia i wyciszyć głosy wzywające do wiary i do nadziei.

Jak bardzo realistyczne i jednocześnie pełne nadziei są słowa proroka Zachariasza, które usłyszeliśmy dzisiaj w pierwszym czytaniu. Nie zaprzecza on istnieniu trudnych czasów wygnania, zniszczenia świątyni, niemożności wyznawania wiary i swobodnego jej celebrowania. Nie dał się jednak pogrążyć w bezpłodnym pesymizmie, ale miał odwagę głosić, że sam Bóg jako pierwszy pochyla się nad zgnębionym i uciśnionym ludem. Prorok Zachariasz zachęca do odnowienia nadziei i radości z przyjścia zbliżającego się już Mesjasza. I choć przyjście Mesjasza nastąpi czasowo kilka wieków później, to perspektywa Jego przyjścia wywołała radość i nadzieję w sercach wierzących. Tylko wierzące serce psalmisty, tak bardzo zranione przez ciernie życia, ale jednocześnie zdolne do tego, aby kontemplować manifestacje mocy Bożej w historii narodu wybranego, było w stanie śpiewać: Pan podtrzymuje wszystkich, którzy padają, i podnosi wszystkich zgnębionych. I chociaż, jak przypomina nam drugie czytanie, w życiu panuje jeszcze do dziś niszczycielska siła grzechu i jego konsekwencji, dar obfitego odkupienia jest już naszym udziałem: Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia (Rz 8, 10). Chrześcijańska nadzieja zrodziła się z tajemnicy odkupienia.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (...), znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.

W Chrystusie ludzkie serca znajdują pokój i ukojenie. Czy jesteśmy tego świadomi? Święty Augustyn napisał w swoich Wyznaniach: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Czy wierzymy w to, szczególnie wtedy, gdy do naszych drzwi pukają strach, niepewność i