Chrzest prowadzi do utożsamienia chrześcijanina z uwielbionym Chrystusem, czyniąc go zdolnym do prowadzenia życia samego Chrystusa (Ga 2, 20), czyli „nowego życia” i „nowego stworzenia”. Uczyć się żyć i postępować jak Chrystus wytycza nową etykę i moralność – zwaną teraz chrześcijańską – jako świadome, wolne i odpowiedzialne opowiadanie się za Chrystusem, wybieranie tylko tego, czego pragnie Chrystus, i życie tylko „przez Chrystusa, z Chrystusem, dla Chrystusa i w Chrystusie”.

3. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje. Utożsamianie się Jezusa Chrystusa i Jego misji ze swoimi uczniami i z ich misją apostolsko-ewangelizacyjną wskazuje na szczególne i radykalne wybory: Kto miłuje ojca lub matkę (…) syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien… Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien... Kto chce znaleźć swe życie, straci je… Utożsamianie się chrześcijan z Chrystusem natomiast odwołuje nas ponownie do teologii chrztu. Według pierwotnego znaczenia greckiego czasownika baptizō, „chrzest” oznacza „zamaczać”, „zanurzać” i „nasączać” tak, aby zanurzona rzecz nabrała cech tego, w co ją zanurzono. O wiele bardziej „zanurzenie w Chrystusa” jest tożsame z faktem, że stajemy się jedno z Nim. Wszyscy bowiem przez wiarę jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa (Ga 3, 26).

Dzięki uczestnictwu w sakramencie chrztu, wydarzenia paschalne Chrystusa, które historycznie znajdują się w przeszłości, nabierają bezpośredniego znaczenia dla osiągnięcia zbawienia przez chrześcijanina w czasie teraźniejszym. Dla św. Pawła, jak pokazują wszystkie istotne fragmenty jego teologii na wskroś chrystologicznej, chrzest jest ściśle powiązany ze zbawieniem. Chrzest jako sakrament chrześcijańskiej inicjacji jest środkiem zbawienia w najszerszym ujęciu i jest podstawowym środkiem wybawienia w nowotestamentalnym czasie zbawienia, który zapowiadały starotestamentalne typy i figury chrztu: „arka Noego”, która ratuje ludzi przez wodę;

„przejście przez Morze Czerwone”, które wyzwala naród wybrany z niewoli egipskiej; „przejście przez Jordan”, które wprowadza Izraela do ziemi obiecanej, będącej obrazem życia wiecznego.

Nowe życie Szunemitki obdarzonej darem macierzyństwa jest w pewien sposób obrazem nowego życia wyznawców jedynego Boga, który najpełniej objawił siebie w Jezusie Chrystusie. Aby mogło ono zaistnieć, potrzebna jest łaska chrztu świętego, aby zaś mogło trwać i się rozwijać, potrzebna jest osobista decyzja opowiedzenia się za Chrystusem. Nawet najbliższe osoby mogą stanąć jako przeszkoda na drodze do wierności Jezusowi i Jego Ewangelii. Jej sedno stanowi Krzyż Chrystusa – znak sprzeciwu, zwycięstwa życia nad śmiercią i miłości nad nienawiścią. Mogą od Krzyża odwodzić inni, można też samodzielnie wybrać życie bez Krzyża. Jezus ostrzega nas przed takimi pokusami i wzywa do wiernego naśladowania Go w tym, co stało się Jego udziałem. W reakcjach na głosicieli Ewangelii uwidacznia się też cnota gościnności – albo jej brak. Głosząc i żyjąc zgodnie z Ewangelią, nie powinniśmy nigdy zapominać, że w rozmaitych postawach ludzi znajduje wyraz ich nastawienie nie tyle wobec nas, chrześcijan, ile wobec Boga. Nie zapominajmy też o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę (Hbr 13, 2).