2. Przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie. Człowiek, który „poszedł za Jezusem”, porzucał dawne, grzeszne życie („stary człowiek”) i stawał się „nowym człowiekiem”. Faktycznie, przez włączenie w śmierć Chrystusa chrześcijanin (ochrzczony i zanurzony w Chrystusie) umiera dla dawnego życia w grzechu, które zostało ostatecznie ukrzyżowane wraz z Chrystusem. W kontekście nawracania się przede wszystkim ludzi dorosłych, św. Paweł ma na myśli chrzest dokonany przez „zanurzenie” (baptizein). Zwrot „w Chrystusa” nie stanowi jedynie odzwierciedlenia zwykłego „zanurzenia się”, a tym bardziej nie jest też tylko wyrażeniem zapożyczonym z księgowości („na imię” lub „na konto Chrystusa”), tak jakby chrzest rodził Chrystusowe prawo własności do ochrzczonej osoby. Podobnie jak w innych zwrotach Apostoła Narodów, wyrażenie „w Chrystusa” wskazuje na osobowy i radykalny związek łączący chrześcijanina z Chrystusem i dlatego pojawia się zwykle razem z wyrazami „wiara” lub „chrzest” oraz oznacza „włączenie i zanurzenie się w Chrystusa – w Jego śmierć i zmartwychwstanie”, dzięki któremu człowiek rodzi się do nowego życia.

Obrzęd chrześcijańskiej inicjacji w sposób symboliczny przedstawia wydarzenie paschalne: śmierć, pogrzeb i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Wierzący zanurza się w wodzie chrztu, ukryty pod jej powierzchnią (śmierć i pogrzeb), po czym wynurza się do nowego życia (zmartwychwstanie do całkowicie nowego życia z Bogiem). Przez ten akt wierzący doświadcza śmierci dla grzechu, pogrzebu i powstania z martwych, podobnie jak Jezus Chrystus. Dla św. Pawła jednak chodzi o bycie zawsze „razem” z Chrystusem – umarliśmy razem z Chrystusem, zostaliśmy razem z Nim pogrzebani. Chrześcijanin, bowiem, nie tylko umarł i został pogrzebany razem z Chrystusem, ale przede wszystkim żyje ze zmartwychwstałym Chrystusem w jedności, która znajdzie swe spełnienie, gdy pewnego dnia znajdzie się „razem z Chrystusem” w chwale Boga Ojca.