Jeremiasz czuje się zagubiony, jak każdy człowiek, któremu na skutek niepowodzeń, prześladowań, chorób, opuszczenia, zdrady – świat „wywraca się do góry nogami” i już nic z logiki życia i przyjaźni nie rozumie. W sercu jak wezbrana rzeka wylewa się rozczarowanie, zwątpienie. Oddzielony od rodziny, przyjaciół, odrzucony przez wspólnotę, internowany przez państwo – a wszystko dlatego, że inaczej myślał niż rządzący, i że był wierny powołaniu, które spadło na niego niespodziewanie. Jeremiasz doświadcza chwil wielkiego zniechęcenia. Swoją desperację przelewa na Boga. Niejako protestuje przeciwko swojej sytuacji, bo to przecież Bóg go posłał, aby głosił aż tak niepopularne, wręcz prowokacyjne przesłanie. W swej desperacji przeklina dzień, w którym przyszedł na świat.

Ale cierpienie, tak jak pochmurne dni, nie może trwać wiecznie. Mądrością serca i wiary dochodzi do przekonania, że pomimo trudności, prześladowania, nie jest sam, Bóg jest po jego stronie. Dlatego wypowiada słowa pełne nadziei i ufności pokładanej w Bogu. Jest pewny, że nadejdzie taki dzień, kiedy zatriumfuje człowiek sprawiedliwy, bo Bóg wkroczy ze swą mocą: Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą (por. Jr 20, 11).

Podnieść głos w proteście przeciwko niesprawiedliwości i ukazać, jak źle mają się rzeczy – to trudne wyzwanie, często niebezpieczne, ocierające się o bohaterstwo. Dziś, jeżeli świat jest trochę lepszy, jeżeli narody cieszą się większą wolnością, jeżeli prawa człowieka są bardziej respektowane, to dzięki poświęceniu takich ludzi jak Jeremiasz.

Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie – zapewnia Jezus (Mt 10, 32).

Ile we mnie jest z Jeremiasza? Czego się najbardziej lękam w życiu?